مقدمه: مراقبان خانوادگی بار روانی زیادی را در زندگی با افراد مبتلا به اختلالات روانی شدید تجربه می کنند. مداخله های مختلفی برای کاهش مشکلات روانشناختی و بار روانی مراقبان انجام شده است. مطالعه حاضر با هدف مقایسه تاثیر آموزش روانی و کیفیت زندگی درمانی بر بار روانی مراقبان خانوادگی بیماران مبتلا به بیماری های روانی شدید انجام شد. مواد و روش کار: این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی است که بر روی 150 نفر از مراقبان خانوادگی بیماران روانی شدید بستری در تنها بیمارستان روانپزشکی شهر زاهدان به طور تصادفی در قالب سه گروه 50 نفره مداخله کیفیت زندگی درمانی، مداخله آموزش روانی و گروه کنترل در سال 2020 انجام شد. گروه مداخله کیفیت زندگی درمانی 8 جلسه و گروه مداخله آموزش روانی چهار جلسه آموزش را طی دو هفته بصورت گروهی و به مدت 90 دریافت کردند. قبل و 4 هفته پس از اتمام آموزش ها، بار روانی مراقبان به کمکZarit Burden Questionnaire مورد ارزیابی قرار گرفت. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 و به کمک آزمون های آماری تی زوجی، تی مستقل، کای دو و ANOVA تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: میانگین نمره بار روانی مراقبان سه گروه پس از دریافت آموزش ها تفاوت معنادار داشتند (31/0P=). آزمون های تعقیبی نشان داد که میانگین نمره بار روانی مراقبان گروه کیفیت زندگی درمانی و آموزش روانی با گروه کنترل تفاوت معنادار داشت (001/0P=). همچنین میانگین نمره بار روانی مراقبان گروه دریافت کننده کیفیت زندگی درمانی بطور معنادار از گروه آموزش روانی کمتر بود(001/0P=). نتیجه گیری: کیفیت زندگی درمانی در مقایسه با آموزش روانی در کاهش بار روانی مراقبان خانوادگی بیماران مبتلا به اختلالات روانی شدید موثر تر بود. بنابراین استفاده از این روش ساده و قابل یادگیری برای مراقبان با سواد در قالب آموزش های ترخیص بیماران روانی پیشنهاد می گردد.

مقدمه: هدف از برنامه کشوری بهداشت روان رسیدن به حداقل خدمات روانی برای همه مردم کشورمان تا سال 2000 بود. در سال 1367 طرح ادغام بهداشت روان در مراقبت های بهداشتی اولیه در شهرکرد و شهرضا که هدف آن بررسی اثربخشی ادغام بهداشت روان در نظام مراقبت های بهداشتی اولیه بود، به مرحله اجرا گذاشته شد. چون نتایج این بررسی، اثربخشی آن را نشان داد، در سال 1369 بهداشت روان به عنوان جزء نهم PHC اعلام گردید و به تدریج در کل کشور گسترش یافت. هدف این مطالعه بررسی شاخص های بیماریابی این برنامه از سال 85-80 و مقایسه آن ها با حد انتظار کشوری بود.روش ها: مطالعه از نوع توصیفی مقطعی طولی بود. نمونه گیری به روش سرشماری و حجم نمونه شامل اطلاعات کلیه بیمارانی بود که طی سال های 85-80 تحت پوشش برنامه بهداشت روان قرار داشتند. این اطلاعات از طریق بررسی مستندات فرم استاندارد جمع آوری اطلاعات بیماران بهداشت روان کشوری وزارت متبوع صورت پذیرفت. در پایان هر سال نیز اطلاعات بیماران بهداشت روان همان سال جمع بندی گردید و نتایج با نرم افزار آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در این مطالعه بیماران شناسایی شده و تحت پوشش بهداشت روان (روانی شدید، روانی خفیف، صرع، عقب ماندگی ذهنی و سایر موارد) در هر سال، مشخص و با حد انتظار کشوری مقایسه شدند.P-value<0.05  به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد.یافته ها: وضعیت شاخص های بیماریابی روانی شدید از 1.248 به 2.46 درهزار، روانی خفیف از 9.96 به 17.5 درهزار، صرع از 3.15 به 5.26 درهزار، عقب مانده ذهنی از 3.82 به 5.86 درهزار و سایر اختلالات روانی عصبی از 2.79 به 4.28 درهزار در طی سال های 1380 تا 1385 افزایش یافت که نسبت به حد مورد انتظار کشوری بالاتر بود.نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان داد که فراوانی بیماری خفیف روانی هم از حد انتظار کشوری و هم نسبت به بیماری های شدید روانی، صرع، عقب ماندگی ذهنی و سایر اختلالات روانی عصبی بالاتر بود و لذا آموزش بیشتر بهورزان، افزایش سطح آگاهی مردم نسبت به علائم بیمارهای روانی و لزوم مراجعه به موقع به مراکز درمانی احساس می شود.

زمینه و هدف: انگ به عنوان یک بیماری روانی، اغلب در رشته روانپزشکی و روانشناسی بحث شده اما توسط پرستاران به رسمیت شناخته نشده است. انگ یک مساله جدی در تمام فرهنگهاست و تاثیر زیان آوری بر تمام حوزه های زندگی دارد. هدف از این تحلیل تعیین مفهوم انگ بیماری روانی است.روش بررسی: در این مطالعه به منظور تحلیل مفهوم از مدلWalker  و Avant استفاده شد. بدین ترتیب که پس از مرور گسترده منابع، مقالات مرتبط با مفهوم وارد مطالعه شدند و بر آن اساس تعریف، کاربردها، ویژگی ها، مقدمات، پیامدها و ارجاعات تجربی مفهوم انگ استخراج شد.یافته ها: انگ یک پدیده اجتماعی قدرتمند، فراگیر و پایدار است و جمعیت های آسیب پذیر را درگیر می کند. انگ ناشی از بیماری روانی در افراد برچسب خورده باعث تبعیض، از دست دادن وضعیت اجتماعی، رفتارهای مقابله ای، کاهش کیفیت زندگی، تشدید بیماری، سوء مصرف مواد، عدم مصرف دارو و پیگیری درمان و نابسامانی در خانواده می شود.نتیجه گیری: ضروری است که پرستاران ماهیت فراگیر و اجزای انگ نسبت به بیماری روانی را درک کنند. درک انگ، عمل پرستاری را ارتقا می دهد و کمک می کند که پرستاران مراقبت را برای هر بیمار به صورت مجزا و انفرادی انجام دهند.

با گذار از رویکرد مکانیکی و روان­ تنی به رویکرد روان­ تنی اجتماعی، بیماری روانی به­ منزله ی پدیده­ ای چند­ وجهی و امری فرهنگی­ ­ اجتماعی درکانون توجه قرار گرفته است. این پژوهش درصدد است، با اتخاذ رویکرد تفسیرگرایی اجتماعی، به کشف و بررسی دلالت­ های ذهنی و معنایی تجربه و درک همراهان بیمار روانی بپردازد. داده­ های این مطالعه کیفی ازطریق مصاحبه ی نیمه­ ساخت­ یافته گردآوری و از روش نظریه زمینه­ ای برای تحلیل داده­ ها استفاده شده است. به­ کمک روش نمونه­ گیری نظری و هدفمند با 19 نفر از اعضای خانواده ی بیماران روانی مصاحبه شد و در­ نهایت داده­ های گردآوری­ شده در قالب 18مقوله ی محوری و یک مقوله هسته کدگذاری و تحلیل شد. برمبنای نتایج پژوهش، مصاحبه­ شوندگان بیماری روانی را حاصل زمینه­ هایی چون سابقه بیماری روانی، گسیختگی خانواده، تجارب دردناک، نابسامانی اقتصادی، رفتارهای نامتعارف و زوال شبکه­ های حمایتی می­ دانند. همراهان در مواجهه با حضور بیمار روانی در خانواده به کنش­ های متفاوتی براساس پذیرش یا عدم پذیرش بیماری روانی دست می­ زنند که دامنه آن از کتمان و انکار تا ترحم و پذیرش و درمان بیماری در نوسان است. بازسازی معنایی تجربه و درک همراهان بر غیرعادی­ بودن بیماری روانی، دوری­ گزینی، شدت و چندوجهی­ بودن اختلال روانی دلالت دارد. براساس مطالعه حاضر، وجود بیمار روانی پیامدهایی چون داغ ننگ افتخاری، تمسخر، طرد اجتماعی خودخواسته، فشار مالی مضاعف و گسیختگی مضاعف خانواده را برای اطرافیان بیمار درپی ­ داشته است.

مقدمه: درصد بالایی از بیمارانی که به پزشکان متخصص پوست مراجعه می کنند از نشانه ها و علایمی شکایت دارند که یا خود ناخواسته آنها را ایجاد کرده اند، یا در ذهن خود تصویر نادرستی از سلامت و زیبایی اندام های خود دارند و یا اینکه از خارش ها، دردها و سوزش هایی رنج می برند که همگی ریشه در روانشناسی آنها دارد. هدف: شناسایی آسیب شناسی روانی بیماران پوستی با منشا روانی مراجعه کننده به یک مطب تخصصی بیماری های پوستی.روش اجرا: از میان بیماران روان تنی - پوستی که در طی شش ماه به یک مطب بیماری های پوست در اهواز مراجعه کردند، 109 نفر آمادگی خود را برای بررسی روانپزشکی اعلام نمودند. در مطب بیماری های پوست تشخیص عمدتا بالینی و برپایه مصاحبه و معاینه استوار بوده است. سپس بیماران در مطب روانپزشکی براساس سنجش های DSM - IV بصورتی نیمه ساخت یافته مورد مصاحبه قرار گرفتند. بعلاوه از پرسش نامه های Beak و Taylor نیز برای بررسی وضعیت افسردگی و اضطراب در آنها استفاده شده و نتایج آن ثبت گردید. یافته ها: از میان 109 نفر بیمار بررسی شده، 107 نفر از اختلالات خلقی مانند اضطراب و افسردگی و یا مجموعه ای از اینها رنج می بردند. هفده نفر از 107 نفر دارای اختلال شخصیت و سه نفر دارای اختلال تفکر (افکار هذیانی) بودند. نتیجه گیری: بیماران روان تنی پوست دارای یک و یا چند آسیب شناسی روانی می باشند. برای درمان موفقیت آمیز این بیماران، باید آسیب شناسی روانی آنها با کمک روش های روانپزشکی شناسایی و همزمان با درمان نشانه های پوستی تحت معالجه قرار گیرد.